Centre for Applied Research of the Faculty on Digital Media & Creative Industries

Hoe een wit vlak (vooralsnog) de computer het nakijken geeft

Article

‘Vervangt de robot de creatieve professional?’ Het lijkt op het eerste gezicht een retorische vraag. Juist waar de creatief uitblinkt, faalt de computer opzichtig en dus zal de creatieve professional niet het eerste slachtoffer worden van de voortschrijdende digitalisering. Wanneer echter robots oprukken in de zorg, wiskunde doceren, in staat zijn om – weliswaar onbeholpen – de Macarena te dansen en computers eenvoudige rapteksten bij elkaar kunnen samplen, dan moet de creatieve professional zich misschien toch ook achter de oren krabben.

Als je de kunstcriticus beschouwt als een ‘creatieve professional’ – en op zich is daar alle reden toe – dan is de vraag in hoeverre computers en robots een bedreiging vormen voor degenen die zich beroepshalve bezighouden met het duiden van kunst legitiem. En intrigerend, omdat er nauwelijks een ambacht is dat in hogere mate draait om lastig te imiteren eigenschappen als intuïtie, associatief vermogen en gevoel voor esthetiek. Desondanks zal degene die zich verdiept in de wereld van de digitale beeldherkenning al snel tot de conclusie komen dat de kwestie minder eenduidig is dan hij lijkt. De computer knabbelt ook aan de randen van het bestaan van de kunstcriticus. Maar nog niet veel meer dan dat.

Beeldherkenningssoftware is volop in ontwikkeling en wordt op diverse terreinen ingezet. Al langere tijd bestaat de optie om digitale foto’s te vergelijken met beelden in een database. Daarbij past de software er voor variabelen als belichting, focus en kijkhoek correcties toegepast. Aan de hand van ingescande foto’s zoekt de software relevante informatie op in een database of via Google. Bij misdaadbestrijding gebruikt de politie beeldherkenningssoftware om de gezichten van verdachten te vergelijken met de beelden die zijn opgeslagen in de bestanden van opsporingsdiensten.

Inmiddels heeft ook de commercie de kracht van beeldherkenningssoftware ontdekt. Een voorbeeld daarvan is de wijnapp Vivino. Hiermee is het mogelijk foto’s te maken van etiketten. Dan zoekt de applicatie contact met de database van Vivino waarin de gegevens van honderdduizenden flessen zijn opgeslagen. De app geeft feitelijke informatie over de gescande fles, maar gebruikt ook reviews door liefhebbers. Vivino verdient zijn geld door de gebruikers ervan regelmatig op hoog beoordeelde wijnen te wijzen en attent te maken op relevante kortingen en aanbiedingen. Uiteraard kan er rechtstreeks en gemakkelijk via Vivino worden besteld.

Software die werkt op dezelfde wijze als Vivino wordt inmiddels ook toegepast binnen het domein van de kunsten. Diverse apps maken het mogelijk om digitaal foto’s te nemen van kunstwerken, waarna de app de foto’s naar een database of naar Google sturen en tal van gegevens over het kunstwerk ophoest. Ter illustratie van dit proces kunnen de volgende filmpjes dienen.

Verder lezen? Zie links in het blokje de link naar het gehele artikel of zie 'Referentie' hieronder voor meer informatie.

Referentie

Gepubliceerd op http://www.publishinglab.nl/webPublications/utopia/

Ga op de website hierboven aangegeven naar het menu, zoek vervolgens auteur Ruurd Mulder om het hele artikel te lezen. Het artikel is gepublicieerd in de webpublicatie ''Utopia van de Kunstkritiek'' van het Publishing Lab, van het Amsterdam Creative Industries Network.

Over ''Utopia van de Kunstkritiek''

Utopia – dat is een plek die niet bestaat, in een toekomst die nog moet komen, een plek die vreemd is en toch vertrouwd, een plek waar je naar lieve lust kunt dromen en vrezen tegelijk. Een utopia van de kunstkritiek, dat is in elk geval een plek aan gene zijde van de crisis van de kritiek of de dood van de criticus. Of het er paradijselijk is, weten we nog niet, in elk geval is het er spannend.

Wat zien critici, schrijvers, kunsthistorici, filosofen en onderzoekers als ze zich een utopia van de kunstkritiek voor ogen toveren? In de negen bijdragen van deze experimentele publicatie bewandelen de auteurs mogelijke wegen van de toekomstige kritiek in een online wereld. Daarbij gaat het niet om de verdediging van de kunstkritiek of beschouwingen over de noodzaak en het nut ervan – dat zijn discussies die in het verleden al vaak genoeg zijn gevoerd. Nut en noodzaak staan in Utopia buiten kijf. Ook gaat het niet om de grotere problemen waarvoor die online wereld zich gesteld ziet: platform wars, cryptografie, verdienmodellen enzovoorts. Ze spelen een rol op de achtergrond, maar bepalen niet het gezicht van deze gedroomde kritiek. Lees verder

Gepubliceerd door  Centre for Applied Research FDMCI 24 maart 2016

Publicatiedatum

mrt 2016

Publicaties: